“Cık”

Aklımdan geçen onca şeye rağmen bomboşum. Latte diye acı kahve içiyorum. This is real. Neler olduğunu anlamadığım kısma geri döndük. Dedemi gömdük dün. Aklım erdiğinden beri ilk önemli ölümdü benim için. Bir de ben 5 yaşındayken diğer dedem ölmüştü ama o zaman anlamlandıramıyordum dünyayı, yaşamı ve ölümü.
En önde duruyorduk. Bedenin toprağa koyuluşunu izledim. Sonra üstünü tahtayla kapattılar. Babaannemin arkasında duruyordum. Döndü arkasını toprak dökmeye başladıklarında. Yürümeye başladık arka tarafa. Tabure verdiler, oturttum hemen. Ben de oturdum. Sarılıp ağlamaya başladık.
Öyle içli ağlıyordu ki.
Hayatının büyük kısmı o an toprağa gömülüyordu, nasıl ağlamasın?
Ali Amcam geldi sonra yanımıza. Yer vermek için kalktım ama o bunun yerine kendini babaanemin önünde yere atmayı tercih etti ve ona sarıldı. Ben de ikisine sarıldım. Amcam da çok kötü ağlıyordu. En duygusalı odur zaten babaannemin odun çocuklarının arasında.
Gömdüler onu. Şu an yerin altında.
Ama iyi tarafından bakalım, eğer öteki dünya varsa şu anda bilinci açıldı en azından, yoksa da huzura kavuşmuştur eminim. Boşluk falan.
Sorun şurada ki, babaannem çukura düştü şu an. Onu elinden tutup kaldıracak birine ihtiyacı var. Dün “Keşke ODTÜ’de olsaymışım” dedim içimden. İyi hissetmiyorum ya.
Bu olacaktı ya – yani dedemin ölümü – hatta tatilime gelmesi tesadüf oldu ve kötü olmadı. En azından tüm itirazlara rağmen cenazesine katılabildim. En azından aileme – babaanneme – sarılabildim.
Bu arada babam da ağladı. Benimle olan tek iletişimi ben herkese kolonya dökerken ona da uzattığımda “cık” demesiydi. Aramızda bazı kapılar kapandı, şimdi kollarını söküyor açılmasın diye. Nasıl isterse.
İçimi döktüm baya.
Gidip xanax alıp valizimin güvenlikte durup durmadığını kontrol edeceğim, migrosa uğrayacağım sonra. O zamana kadar Yağmur da gelmiş olur. Görüşürüz Karbon.
18.11.2017
Saat sabah 9 civarı
Manzara