Annem bir aile dramının içinde olduğumuzu sanıyor. Asıl olan ise bir ailenin alıp kalmadığı sorusu idi. Ah anneciğim, seviyorum seni. Anneciğim, canım, sana ne oldu? Bana ne oldu? Bize?
Ben bu kırık, parça parça aileyi nasıl toparlayacağım? Ve bunu yapacak olan kişi neden benim? Neden ben? Benim bu bok havuzuna atlamamı tetikleyen şeyi buldum, eski sayfaları okurken. Dedemin ölümü. Babam, baba figürü olmadı çünkü benim için. Muharrem ve Mustafa dedelerim vardı. İlki öldü ben daha büyüyememişken. İkincisi hastaydı ama vardı. O ölünce sanırım, sıyırdım. Çok ciddiye alıyormuş gibi gözüksem de içimde minik bir fırtına kopuyormuş anladığım kadarıyla.
Yaşam! Ah yaşam!
6.1.18
Şimdiki düşüncem: 2013’ün Kasım 29’undan beri uğraşıyorum. Tam olarak o tarihten beri psikologlara, psikiyatristlere, psikoterapistlere gidiyorum ve ilerleme kaydetmeye çalışıyorum. Yardımcı olunabilecek bir şey varsa teknik olarak profesyonel olmayan(bence çoğu profesyonelden daha ilgili ve çabalayan) birisi olarak yardımcı olmayı denerim. Kimse yalnızlığını benim gibi derinden hissetmemeli. Benim gibi hissedenler ölüyor çünkü. Düzeltebiliriz. Bana ulaşın. Sevgiler
(bunu her şeyi görebildiğimi fark ettiğim için yazdım, hoş terzi genelde kendi söküğünü dikemiyor ama olsun belki başkasının söküğüne el atabilirim her zamanki gibi-yardım etmeyi severim bana dürüst olunduğu sürece ve empati kurabildiğim sürece tabi ki)
Neler Oluyor 