Kibariye

Başlıktan da anlaşılabileceği gibi ismi Kibariye idi. Benden sonra getirildiğini hatırlıyorum. Kısa ve hafif dalgalı saçları vardı. Orta boylu, biraz azıcık minnacık kiloluydu. Çok garip bir kadındı.

Kadınlar konuşur, o hariç. O hep susardı. Herkesi duymamazlıktan gelir, hastabakıcıların kolundan tutup kaldırmasına itiraz etmeyip onların götürdüğü yere gitmek haricinde pek yerinden kalkmazdı. Kalkarsa bile sadece koridorda dümdüz yürüyüş yapar gelirdi yalnız başına.

Kül tablalarımız sınırlı sayıdaydı (plastik su kaplarından kül tablası yapıyorduk çünkü bir tane metal kül tablamız vardı) ve sigara saatinde sırf  bizim yanımızda oturup muhabbetimize ortak olmamak için sigarasının külünü elinde toplardı.

Anladığını bilirdim, bazen onu etrafı izlerken yakalıyordum. Ama ona birisinin baktığını fark ettiği anda eski moduna tekrar dönerdi. Kafasını eğer, öylece dururdu.

Her hasta ile konuşmak, iletişim kurmak istiyordum ve onun neden öyle olduğunu çok merak ediyordum. Bu sebeple arada canım sıkıldığında peşine takılır onu ilgilendirecek, bana bakmasını veya bir kelime söylemesini sağlayacak bir şeyler yapmaya çalışırdım. Hiç başaramazdım. Neredeyse “Abla bi gül de şu gül yüzünü görelim” diyecek kadar roman havasındaydım yani onun peşinden koştuğum zamanlar. -tüm zamanlar değil-

6 Ocak günü, mütiş bir gelişme gösterdi bir anda. Muhtemelen kimse fark etmedi bile, ben hariç. Gönül abla ile Gözde, herkesin zar zor ciddi durduğu benim ise gülmekten neredeyse yerlere yattığım bir tartışmaya girmişlerdi. Birbirlerine lafa atıp duruyorlardı. O an şans eseri Kibariye Hanımın oturduğu tarafa baktım. Gülümsüyordu.

Defterime şöyle yazmışım:

“Aa sen gülümsüyorsun,

hem de ben sana gülümse demeden gülümsüyorsun

ne kadar güzel gülümsüyorsun”

Tekrar okuyunca o an çok şairane geldi. Çünkü öyle dediğim zaman gözlerime bakıp “Teşekkür ederim” deyip, tekrar gülümseyip kafasını öyle indirmişti. Hatırlıyorum.

Çok güzel bir andı. Tıpkı diğer hastalar gibi, onun da sonunun ne olduğunu bilmiyorum. Ama o yüzü, o bana gülümsediği anı ve iltifatıma teşekkür ettiği(KONUŞTUĞU) andaki hislerimi unutacağımı sanmıyorum.

Umarım iyisindir Kibariye Abla.