←→

Anlamak zor geliyor. İnsanları. Çaba harcamak istemiyorum. Zaten herkese yanlış izlenimler veriyorum. Asla yuvamı bulamayacağım, kayıp bi ruh gibi hissediyorum günümün çoğu zamanı. En huzurlu hissettiğim yer gerçekten ev. Oradayken bile korkuyorum artık.

Annemi almaya gidiyorum havalimanına. Evdeki korkutucu olan her şeyi sakladım, Pamuk da kendiliğinden saklandı zaten.

Her şey ve herkes değişiyor. Bu değişime bir tek bazı binalar ve bazı insanlar karşı çıkabiliyor.

Evet güzel, değişim güzeldir, değişim geliştirir insanı, ama..

Etrafımdaki insanların ve yapıların değişmesini izlemek acı verici. Sonunu bildiğin filmleri izlemek zorunda kalmak gibi.

Ben değişmediğimi iddia etmiyorum, ama sevdiğim herkesi sevmeye devam edebildiğim için bir sıkıntı görmüyorum. Sevdiklerini geride unutanlar hatta bilerek arkalarını dönüp gidenler var. Korkunç, değil mi/?

Çaba harcamayacağım hayatıma girmesi muhtemel insanlar için. Bu hem arkadaşlıkta hem de başka şeylerde kendime yeni koyduğum bir kural.. Bi insanla çok iyi arkadaş olabileceğin çok iyi arkadaş olman gerektiği anlamına gelmiyor. Sal gitsin. Zaten olacaksa bir yerde olur.

Buseyi düşünüyordum iki gün önce. Annem üniversitedeki arkadaşlarıyla çekildiği bi fotoğrafı gösterip yıllar sonra karşılaştık dedi. Direk ışık hızıyla aklım Buseye gitti. Acaba nerededir.. İleride karşılaşacağım kişilerden biri umarım odur. Çok yarım kalmıştı bizim dostluğumuz. Hüzünlendim.

Okulda bi arkadaş grubunun içine girmek isteği garip bi korkuya bıraktı yerini. Sanırım kimseyi yeterince güvenilir ve benzer olarak görmüyorum. Belki denk gelir.

Saçmaladım. Mert erasmusa başvuracakmış bir garip oldum, hep ondan.