Hey

Prozacla başlamıştı tüm yolculuk. Sanırım. Şimdi ise xanaxım çabuk etki etsin diye dil altından almaya başlayan o kız oldum.

Ne zamandır buralarda olmadığımın farkındayım. Yazmanın bana iyi gelen bir şey olduğunu bilmeme rağmen kendimi şu ara düzgün cümlelerle ifade edemeyeceğimi bildiğim için kendimi zorlamadım. Açıkçası bugün yazasım geldi uzun zamandır ilk defa.

Çok yalnız olduğum için olabilir.

Aslında, İstanbulda 3. yılına giren bir kız için şunu söyleyebilirim ki etrafımda uzun zamandır ilk defa bu seviyede kaliteli ve iyi ve ÇOK insan var. Dışarıdan yalnız görünmediğime çok eminim. Sanırım yani.

Ama uzun zamandır aklımda çok sade bir şey var. Huzur.

Erenle yakaladığım o üç haftalık rüyayı geride bırakmam gerektiğini biliyorum. Hayat toz pembe değil. Zaten sürekli yeni insanlara düşebilme yeteneğim geri gelmek üzere. Hoş, öpüşmeyi bile unutmuşumdur muhtemelen. Önemli değil.

Başarısızlık. Yalnızlık. 2 sene önce ve 4 gün sonra bakırköye yatırdım kendimi. Ve kabul ediyorum o zamandan beri hayatım sadece iyiye gitti, anlık düşüşler olsa bile. Bazı şeyler gerçekten rayında. Sadece ben değilim. Kafamda bir ağrı var. Geçmiyor. O kadar ilaç içiyorum, ne bekliyorum ki. Bari kalan yumurtalığım kendini intihar etmeseydi. Evet bir tanesi bozulmaya karar vermiş. Doktorlar belki düzelir diyor ama iki ayda bir regl olmaktan memnunum şimdilik. Acelesi yok.

Sürekli kilo alıyorum. Sanırım kilo verebilmek için sadece su içmem gerekiyor. Bir süre katı besin almamaya karar verdim herbalife çikolatası veya diyet şeyler hariç. Yanı 10 gün içinde 7 kilo vermek istiyorum. Yapabilmeliyim. Bilmediğim yerlerde bayılmamak için çok uzaklaşmıycam evden sanırım.

Hoş, gene Sarıyeri özledim. Belki oraya giderim.

Neyse, benden çok bahsettik.

EHEHEHEHE TABİ Kİ KENDİMDEN BAHSEDECEĞİM.

Neyse, ne diyecektim. Kısacası I AM BACK gençler. Şimdi Göksel- Depresyondayım çalmaya başladı. Gidip bulaşık yıkama havasındayım. Çok küflenmişler ben uyurken.

Sizi ve yazmayı seviyorum.